Na 15 jaar vertrekt Karin de Graaf bij begraafplaats Buitenveldert. Op het moment dat we elkaar spreken heeft ze nog een week te gaan voor haar pensioen. Omdat het gezellig druk is in de brasserie, zitten we in de tuinkamer aan de overkant waar het een oase van rust is. Karin is vooral achter de schermen aan het werk geweest bij Buitenveldert. Ze heeft de financiële administratie gedaan, was verantwoordelijk voor de facturen van de uitvaarten, de gravenadministratie, deed diverse bestellingen, was contactpersoon voor het systeembeheer en hield de website bij sinds deze vernieuwd is. Ook de gravenadministratie van drie andere begraafplaatsen – St. Petrus’ Banden in Diemen, St. Urbanus Bovenkerk en sinds kort ook St. Urbanus Ouderkerk – waren onderdeel van de werkzaamheden. “Je kunt wel zeggen dat ik een spin in het web was. Wat niet wil zeggen dat ik onmisbaar ben, want niemand is onmisbaar. Maar nu ik het werk aan het overdragen ben, merk ik hoeveel verschillende dingen ik doe en moet je uitkijken om geen taak te vergeten bij de overdracht. Mijn nieuwe collega Martine van der Ploeg gaat de gravenadministratie en het factureren van de uitvaarten van de begraafplaatsen van me overnemen. Daar zullen in de loop van de tijd ongetwijfeld meer activiteiten bijkomen. Ik heb er in alle vertrouwen in dat dit goed gaat komen!”
Karin begon haar carrière op de Pedagogische Academie. Maar dat beviel haar na twee jaar niet meer. “Ik kon niet overweg met het autoritaire karakter van de opleiding. Terugkijkend zou ik nu zeggen: dan ga je toch een andere school zoeken, maar aangezien iedereen probeerde mij ervan te overtuigen om niet te stoppen met de opleiding op zich, is het zoeken naar een andere school er nooit van gekomen.” En zo gaat Karin aan het werk. Haar eerste baan is bij een Amerikaanse uitgeverij, gespecialiseerd in kunstboeken, met een Europese vestiging in Nederland. “Een heel leuke baan in een internationale omgeving; we gingen naar beurzen in Frankfurt en Londen en hadden in verschillende landen vergaderingen. In heb er met plezier achttien jaar gewerkt. Ik ben best honkvast. Maar toen nam een Frans bedrijf de zaak over en was er geen behoefte meer aan een Nederlandse vestiging.” Karin gaat dan aan de slag bij een uitgeverij aan de Elandsgracht en na een paar jaar gaat ze de financiële administratie doen bij een sociaal-culturele organisatie in Zandvoort. Daar is Anja Vink de directeur. Anja neemt daar na verloop van tijd afscheid om directeur te worden van begraafplaats Buitenveldert. “Op een gegeven moment werd ik door Anja gebeld met de vraag of ik geïnteresseerd was in een vacature bij de begraafplaats op de administratie. En ik heb daar niet lang over na hoeven denken. Er zijn wel mensen die zeggen: werken op een begraafplaats? Maar ik heb daar nooit moeite gehad. Het is in zekere zin een bedrijf als ieder ander en je werkt wel op een prachtige plek met veel groen. Het is een klein bedrijf met een leuk team met vier mensen op kantoor, vijf in de buitendienst en momenteel een in de horeca. Daarnaast natuurlijk de vrijwilligers die voor de begraafplaats onmisbaar zijn.”
Er zijn in de vijftien jaar dat Karin bij Buitenveldert werkt natuurlijk wel dingen veranderd. “We hebben een grote verbouwing gehad, waarbij de kantoren op andere plek zijn gekomen en er een mooie ruimte is gecreëerd waar mensen bij elkaar kunnen komen na een begrafenis. Ook een verandering is het feit dat er minder begrafenissen zijn, er wordt de laatste jaren natuurlijk meer gecremeerd. Wat me ook opvalt is dat mensen de laatste jaren makkelijker binnenlopen met vragen. Dat komt omdat we, na de verbouwing, misschien wat laagdrempeliger zijn geworden, maar mensen praten ook makkelijker over zaken die met de dood en begraven te maken hebben. Het taboe op de dood lijkt wel een beetje verdwenen.” Dat er minder begrafenissen zijn op Buitenveldert wil niet zeggen dat er ook minder werk is voor Karin en het team. “Ik denk dat de werkdruk misschien wel hoger is geworden in de loop van de jaren. Er zijn veel werkzaamheden rond het verlengen van de grafrechten, er moeten facturen gemaakt worden voor het onderhoud van de begraafplaats en we zien ook dat meer mensen besluiten de stoffelijke resten van hun familieleden op te laten graven en te laten cremeren, waar extra werk uit voortvloeit. Ook de administratie voor de eerdergenoemde drie begraafplaatsen is erbij gekomen en die van onze uitvaartafdeling. Er zijn dagen dat de telefoon niet stilstaat, waardoor je bijna niet aan je werkzaamheden toekomt.”
Ik vraag Karin of het werken op een begraafplaats invloed heeft gehad op de manier waarop ze naar het leven kijkt. “Nee; natuurlijk zien we, als we hier werken, de rouwstoeten langskomen en je papierwerk heeft met de dood te maken, maar het is niet iets wat ik mee naar huis neem. Zelf ben ik ook niet direct in contact met de overledenen. Ik denk wel dat ik er makkelijker over praat dan andere mensen, maar dat komt ook omdat je er natuurlijk meer van weet.”
Karin ziet er naar uit om met pensioen te gaan. “Het is eigenlijk een proces van jaren. Je hebt een tijd dat je denkt, o ja over een jaar met pensioen, dan wordt over een half jaar en dan is het ineens zover. Ik ben er nu wel klaar voor.”
In een zwart gat zal Karin, die al haar hele leven met haar man in Zandvoort woont, niet vallen. “Ik verheug me erop. Ik krijg straks meer tijd om te tennissen, golfen, lezen en te schilderen. Ik ben best wel creatief, heb laatst ook een cursus beeldhouwen gedaan. Daar zou ik ook verder mee willen gaan, maar dat is thuis niet handig, geeft veel stof en ik weet niet ook niet of de buren er blij mee zouden zijn. Onze zoon gaat straks een tijd naar Australië en dat is een goede reden om hem daar te bezoeken en dan wellicht ook Nieuw-Zeeland te bezoeken. En ik wil ook vrijwilligerswerk gaan doen. Waarschijnlijk ook wel hier bij Buitenveldert. Ik was er altijd al op Allerzielen en dat wil ik graag blijven doen.”
Is dat nou een moment dat je nog kunt zien het een katholieke begraafplaats is, vraag ik. “Ja, dat is zeker te zien aan de monumenten op de begraafplaats, de missen die er gehouden worden en ook aan een rouwstoet die voorbijkomt. Ik vind het overigens wel mooi dat ook mensen van andere geloven hier begraven worden, waarbij er een andere cultuur en beleving is bij een begrafenis. Vooral Surinaamse begrafenissen zijn bijzonder. Het is overigens ook fijn dat iedereen, ongeacht hun geloof, op onze begraafplaats welkom is.”
Voor mij is het duidelijk, we gaan Karin nog wel terugzien op begraafplaats Buitenveldert.
